Madżong (麻将 májiàng lub 麻雀 máquè)( Amerykanin Babcock opatentował nazwę „Mah-Jongg”, której różne pisownie :„mahjong”, „majong” i im podobne,  stały się powszechnie używane na zachodzie nazwą gry; określenie „madżong” jest jej spolszczeniem) to znana na całym świecie gra dla czterech graczy pochodząca z Chin. Do gry używa się zestawu 144 kamieni z wygrawerowanymi (niekiedy malowanymi) z jednej strony znakami chińskimi i innymi symbolami. W trakcie rozgrywki gracze po kolei dobierają i odrzucają kamienie w celu uzbierania jednego z ustalonych układów. Choć największą popularność osiągnęła w Azji, ma również duże grupy odbiorców na pozostałych kontynentach. Istnieje kilkadziesiąt wariantów jej zasad, w większości powiązanych z konkretnym regionem lub państwem. Rozbieżności pomiędzy zasadami poszczególnych wariantów są w niektórych przypadkach bardzo duże, niektóre uwzględniają też grę dla mniejszej liczby graczy (madżong dla trzech osób jest szczególnie popularny w Japonii oraz Korei).

Początki Madżonga są trudne do ustalenia. Pierwsze odnotowane przypadki uprawiania hazardu w Chinach, a niewątpliwie od tego trzeba zacząć, sięgają końca dynastii Zhou (周 Zhōu) (między 800 a 256 rokiem przed naszą erą), jednakże niektórzy historycy sugerują, że faktycznie do pierwszych takich zajść mogło dochodzić już za dynastii Shang (商 Shāng)(między 1700 a 1027 rokiem przed naszą erą), a nawet Xia (夏Xià) (między 2000 a 1500 rokiem przed naszą erą).

Można powiedzieć bardzo ogólnie i w dużym uproszczeniu, że starsze gry karciane powoli przekształcały się w grę nazywaną „madżongiem”. Zainteresowanych zapraszamy do lektury pracy Piotra Chabelskiego, której fragmenty zostały tutaj użyte.